Afganistan Deprem Hastanesinde Kalp Kırıklığı, Şok

Kabil:

Afganistan’ın Paktika eyaletinin başkenti Sharan’daki bir hastane yatağında içinde bulunduğu zor durumu kavramaya çalışan Bibi Hawa’nın yüzü gözyaşlarıyla çarpıyor.

Ailesinin en az bir düzine üyesi, Çarşamba günü erken saatlerde bölgeyi vuran yıkıcı bir depremde ölen 1000’den fazla insan arasındaydı ve yapayalnız bırakıldığından korkuyor.

“Nereye gideceğim, nereye gideceğim?” 55 yaşındaki defalarca soruyor.

Bir hemşire onu sakinleştirmeye çalışırken, onunla nazikçe konuşup alnını okşarken, Bibi iç çekiyor: “Kalbim zayıf.”

5,9 büyüklüğündeki deprem, en şiddetli şekilde, insanların zaten ağızdan ağıza hayatlarını sürdürdüğü, Ağustos ayında Taliban’ın devralmasından bu yana daha da kötüleştiği engebeli ve yoksul doğuda vurdu.

Felaket, sert politikalarının bir sonucu olarak ülkeyi büyük ölçüde izole etmiş olan radikal İslamcılar için büyük bir zorluk teşkil ediyor.

Birleşmiş Milletler ilk tahmininde, ortalama bir ailenin genellikle 20’ye kadar üyeye sahip olduğu bölgede 2.000’den fazla evin yıkıldığını söyledi.

Bibi’nin tedavi gördüğü odada bir düzine kadın daha yataklarda yatıyor – çoğu uyuyor, bazıları battaniyelerin altına gömülü, diğerleri hayati sıvılara bağlı.

Shahmira zarar görmedi, ancak bir yaşındaki torunu, şakağını örten büyük bir pansumanla kucağında yatıyor.

Bir sonraki yatakta gelini yaralarından uyuyor, bir oğlu ise farklı bir koğuşta tedavi ediliyor.

AFP’ye deprem hakkında “Yüksek bir ses duyduğumuzda uyuyorduk” dedi.

“Çığlık attım… Ailemin enkazın altına gömüldüğünü ve hala hayatta olan tek kişi olduğumu düşündüm”.

– Her yerde ağlar –
Bitişik bir koğuşta, bir düzine adam da yataklarda iyileşiyor.

Bir baba oğlunu kucağında tutuyor – küçük siyah kalpleri olan hardal rengi pantolon giyen çocuk, bir bacağı alçıda.

Yakınlarda başka bir çocuk mavi bir battaniyenin altında yatıyor. Sol kolu da alçıda, alnında ise siyah kalemle “acil durum” yazan beyaz bir bandaj var.

22 yaşındaki Arup Khan, depremden sonraki anlardan bahsederken “Korkunç bir durumdu” diye hatırlıyor.

“Her yerde çığlıklar vardı. Çocuklar ve ailem çamurun içindeydi.”

Sharan Hastanesi müdürü Mohammad Yahya Wiar, herkesi tedavi etmek için ellerinden geleni yaptıklarını söylüyor.

AFP’ye verdiği demeçte, yaralılar geldiğinde “ağlıyordu ve biz de ağlıyorduk” dedi.

“Ülkemiz fakir ve kaynakları yok. Bu bir insani kriz. Bir tsunami gibi.”

Ancak yerel halk yardım etmek için toplanıyor. Hastanenin önünde yüz adam sabırla bekliyor.

Bir Taliban savaşçısı, “Kan vermeye geldiler – bu sabahtan beri yaklaşık 300 kişi kan verdi” diye açıklıyor.

(Başlık dışında, bu haber NDTV çalışanları tarafından düzenlenmemiştir ve ortak bir yayından yayınlanmıştır.)