Sıfırdan başlayarak – Geri dönen Gambiyalı göçmen, Avrupa’yı geçme girişiminin maliyetini sayıyor — Küresel Sorunlar

“Ben ülkenin ortasında, Gambiya’nın Aşağı Nehir Bölgesi’ndeki kırsal bir bölge olan Jarra’lıyım. 15 yaşımdayken ağabeyimle yaşamak ve liseye gitmek için başkent Banjul’a taşındım. Yine de mezun olmadım çünkü ücretleri karşılayamadık.

Yaklaşık beş yıl önce, ben yaklaşık 20 yaşındayken, arkadaşlarım beni Gambiya’dan ayrılmam için cesaretlendirdi. Burası zengin bir ülke değil ve insanların Avrupa’yı terk edip ailelerine para göndererek başarılı olduklarını duyduk.

İtalya’ya gitmek istedim çünkü buranın Avrupa’nın en kolay ulaşılabilen ülkesi olduğunu düşündüm. Avrupa’ya gitmeye çalışırken birçok insanın öldüğünü biliyordum ama başarabileceğimi düşündüm.

İlk adım komşu Senegal’di ve oradan Moritanya’ya giden bir otobüse bindik. Orada, kız kardeşimin kocasıyla beş ay kaldım, inşaat işi yaptım ve yolculuğun bir sonraki aşaması için para kazanmak için elimden gelen her şeyi yaptım.

Moritanya’dan Mali’ye gittim. Bu çok uzun bir otobüs yolculuğuydu ve başkent Bamako’ya ulaşmak yaklaşık 12 saat sürdü. Otobüste başka birçok Gambiyalı vardı. Ardından Burkina Faso üzerinden Nijer’in merkezindeki Agadez’e gittik. Her aşamada, devam etmemize izin verilmesi için ödeme yapmak zorunda kaldık. Tehlikede hissettik ama o aşamada geri dönmek için çok geçti.

Açık bir kamyonette yaklaşık 25 kişiydik, gölgesiz çölde ilerliyorduk. Çok sıcak ve rahatsızdı. Üç gün boyunca çölde yatarak araba kullandık. Geceleri çok soğuktu ve bizi sıcak tutmak için battaniye ve büyük ceketler almak zorunda kaldık.

‘Bizi vuracaklarından korktum’

Bazen sürücüler iyi insanlardı ama diğerleri çok sertti ve bizi yenerlerdi. Libya’ya girdiğimizde dövüldük ve tüm paramız elimizden alındı. Neyse ki otobüsün içine biraz yiyecek saklamıştım. Bizi dövenlerin silahları vardı ve bizi vuracaklarından çok korktum.

Yolculuğun bir sonraki aşaması, Libya’nın merkezindeki Sabhā idi. Hiç param olmadığı için, Trablus’a giden yolumu ödemek için iş bulmak için Sabhā’da dört ay kalmak zorunda kaldım.

Sabhā’dan Trablus’a seyahat ettiğinizde, kaçırılmanız gerekir. Görülürseniz insanlar sizi öldürebilir, bu yüzden üç gün boyunca ışıksız karanlık bir odada saklanmak zorunda kaldım. Bu iç savaş sırasındaydı ve çok fazla tehlike vardı.

‘Tekneyi vurdular’

Kıyıya çıkıp İtalya’ya gitmek için bir tekneye binmeden önce Trablus’ta bir yıldan fazla beklemek zorunda kaldım. Kardeşlerimden biri teknede yer almam için parayı buldu. Yola çıkmadan önce ateş açıldı ve çok geçmeden teknemizin su aldığını anladık:.

Avrupa’ya gitmemizi istemeyen silahlı adamlar vardı, bu yüzden herhangi birimizin suda ölmesini umursamadan tekneyi vurdular. Tek seçeneğimiz Libya kıyılarına dönmekti ve tekne çok su aldığında kıyıya yüzdük.

Kıyıya vardığımızda bir gözaltı merkezine götürüldük. Onlara para vermemizi söyleyen askerler tarafından dövüldük ama hiçbir şeyim kalmamıştı. Orada bu çetin, kirli koşullarda iki ay kalmak zorunda kaldım. Ailelerimizle görüşemiyoruz diye telefonlarımız elimizden alındı; birçoğu bizim öldüğümüzü sandı.

Sıfırdan yeniden başlamak

Sonunda BM’den insanlar merkeze geldi. Bize kıyafet ve biraz yiyecek verdiler ve Gambiya’ya gönüllü olarak geri dönmemizi teklif ettiler.

Çok üzülmüştüm: Her şeyimi kaybetmiştim ve yeniden sıfırdan başlamam gerekecekti. Eve dönmek istemiyordum ama başka seçeneğim de yoktu.

Gambiya’ya vardığımda, BM göçmenlik dairesi (IOM) bir iş kurmama yardım etmeyi teklif etti. Bana ne yapmak istediğimi sordular ve inşaat sektöründeki deneyimim nedeniyle onlara çimento satabileceğimi söyledim.

Bana çimento işi şeklinde özel ayni destek verdiler, ancak ne yazık ki çimento torbalarını koymak için bulduğum yer hava koşullarından korunmuyordu: yağmur mevsimiydi ve su her yere ulaştı. çimento. Mahvolmuştu.

Daha fazla yardım istemek için BM’ye geri döndüm ve bana beceri eğitimi teklif ettiler. Bu çok faydalı oldu ve bir sertifika alıp alüminyumla çalışmaya geri dönebildim. Banjul’da alüminyum pencere çerçeveleri satan bir arkadaşımın dükkanında çalışan bir iş buldum.

Gelecekte, parayı toplayabilirsem kendi dükkanımı açmayı planlıyorum. Şimdi evliyim ve iki çocuğum var. Şimdi burada başarılı olmak istiyorum ve o Avrupa yolculuğunu yeniden denemeyi denemezdim. Bu çok riskli. Başaramazsan, her şeyini kaybedersin.”